Paul Kersten schreef een blog op Roermond. com over zijn verblijf bij Buitengoed de Gaard.

Tony Neef plant Sonnebloem, Mariska van Kolck plant Mammaloe-hortensia.

“Tony, denk je dat je ’t Sonneveld hoedje mag meenemen?”, vraag ik Tony, wanneer we afspreken dat we elkaar binnenkort weer zullen zien. Dat hoedje, veelvuldig gedragen door Wim Sonneveld  zelf,  is nu overgedragen aan Tony Neef die met de voorstelling Sonneveld de Musical door het land reist. En is Tony in Limburg, dan even naar Heythuysen! Hij is onze gast, samen met Mariska van Kolck, die hoog op mijn boomplant verlanglijstje staat vanwege haar rol als Mammaloe in de film Pipo en de p-p-Parelridder. ’t Is heerlijk Tony weer te zien; we blikken terug op zijn bezoek het vorig jaar en er is bijpraat tijd met Mariska en Lone van Roosendaal tijdens koffie mét Limburgse vlaai. Het weer is niet geweldig en zodra het droog is, gaat Mariska aan het werk met haar hortensia. Die krijgt een plekje naast de Marijke-Mammaloe-Bakker hortensia bij de Mammaloewagen. Zo lief, dat Mariska de moeite genomen heeft om mij dit plezier te doen! En dan komt ’t hoedje tevoorschijn! Tony gaat een Sonnebloem planten, langs ’t tuinpad van het huisje. Hij heeft er plezier in en is vastberaden om deze Sonnebloem op te dragen aan de Rett meisjes. “We gaan een filmpje maken”, stelt hij voor en een tekst heeft hij snel bedacht… “En langs het tuinpad van mijn vader zag ik de Sonnebloemen staan. Ik ben geen kind maar wil graag weten…. Of Rett ooit nooit zal bestaan?!” Het ontroert me. Tony zou eens moeten weten, hij loopt en zingt over het tuinpad van mijn vader: de Gaard, de grote trots van mijn vader. Tony neemt de schop ter hand en geeft de kluit van de Sonnebloemen-plant een definitieve plek langs het tuinpad van het Vierseizoenenhuisje. Hij doet het met liefde en zo zullen wij in de toekomst met liefde zijn plant verzorgen. Een weekje later bezoeken we de voorstelling over het leven van Sonneveld. Fantastisch, we kijken naar Tony en zien Wim. Mariska fladdert over het toneel als Conny Stuart. Samen zingen ze het lied ‘Jozefien’ op een prachtige, romantische witte schommelbank (die ik in gedachten al in onze Gaard zie staan…) We zitten vooraan en zien zo’n mooi samenspel, duidelijke mimiek, emotie, een lach en een traan. Tony blijft gedurende de hele voorstelling op het toneel en we leren amuseur Sonneveld een beetje kennen. De hele voorstelling wacht ik op het hoedje… en bij de inzet van het allerlaatste lied ’t Dorp denk ik: ja, nu komt het…  ’t Colbert dat Wim bij aanvang van de voorstelling uittrok, wordt hem weer aangereikt en in driedelig pak staat hij achter de retro microfoon en zingt: ‘… en langs ’t tuinpad van mijn vader…’ Bij deze finale zónder hoedje op zijn hoofd, komt bij mij een traan én het besef: Tony heeft het hoedje speciaal voor zijn werk voor Rett syndroom naar de Gaard gebracht. Dank daarvoor Tony! http://www.youtube.com/watch?v=LJaRnRyts-s

1988 was het jaar dat de maximum snelheid op de snelweg van 100 naar 120 km ging, het jaar dat de nationale voetbalploeg Europees kampioen werd,  maar ook het jaar dat Bas Versteeg en Anja Peters in het bijzijn van hun ouders in Los Angeles ‘Ja’ zeiden en het jaar dat  Jon van Eerd voor het eerst de podia van  de Nederlandse theaters besteeg. Ter gelegenheid van zijn 25-jarig theater jubileum verblijft  Jon tijdens de Limburg tour van zijn jubileumshow ‘Jon en de jongens’ enkele dagen in het  Vierseizoenenhuisje, samen met zijn tegenspelers Lone van Roosendaal en Arian Foppe. Mijn onzekere interesse in Jon gaat verder dan zijn alter ego Harrie Vermeulen in het theater,  John Hogendoorn in ‘Moeder ik wil bij de revue’, een Dubro reclame uit de vorige eeuw of zijn vertoning van Albin in de musical ‘La cage aux folles’. Maar mijn onzekerheid kan ik eigenlijk al meteen laten varen bij zijn aankomst. Ontspannen,  samen aan tafel wordt mijn interesse gevoed tijdens een mooi gesprek  waarin hij praat over persoonlijke zaken: zijn jeugdige ambities, hoe zijn ouders daar mee omgingen, het vak  en hoe de show doorgaat ondanks moeilijke tijden van rouw en verdriet …

De volgende avond, tijdens het bijwonen van ‘Jon en de jongens’ in zijn geboortestad Maastricht, realiseer ik me dat we tijdens ons souper een eerlijke verdieping mochten horen van de zaken die hem bezighouden en hem vormden, en waarover hij ook vertelt in zijn show. De volgende dag was de eer aan Jon voor het planten van zijn 25-jaar-NOTEN-op-zijn-zang-BOOM op ons erf. Terwijl ik met Jon naar de Mammaloewagen in het weiland loop, vraag ik me af waarom ik toch zo zenuwachtig was om hem te ontmoeten. Hij geeft me zijn tijd, zijn aandacht  en stelt uitgebreid vragen over onze dochter Menina en het Rett syndroom. Jon lacht om de naam van zijn boom en zegt dat hij met liefde deze notenboom zal planten. Schop, aarde, de gieter met water, alles met veel zorg en humor voor deze boom bij de Gaard. Enkele weken later mogen we de TV-opnames voor de Jon van Eerd muziekspecial van omroep Max in Hilversum bijwonen en tijdens zijn optreden, in het bijzijn van zijn liefste Ton, zijn broer en familie, valt voor mij het kwartje… Ondanks  het advies van zijn ouders om toch maar ‘een echte studie’ te gaan doen, bleef Jon dromen… én leeft zijn droom, op en af de planken. Nu begrijp ik de woorden die hij me gaf als bijschrift bij zijn boom: ‘Als de wereld zo mooi was als hier. Dan hadden we niets te wensen. Maar dromen is altijd goed. Dus dat moeten we dan ook doen.’ Terwijl Jon in Hilversum ‘ik ben wat ik ben’ zingt, worden mijn gedachten tranen en weet ik: vanaf vandaag noem ik zijn boom de 25-jaar-NOTEN-op-zijn-zang-DROOM-BOOM. Anja Versteeg (zonder h)-Peters (met één e), Buitengoed de Gaard (met een d)

‘Weet je Annie, een President zou eigenlijk vaker meisjes zoals jij om zich heen moeten hebben’. Raymond Kurvers, grote vriend van de Nederlandse Rett syndroom vereniging (NRSV), President Roosevelt in de musical Annie, sprak deze woorden tot het weesmeisje met een hartje van goud. Raymond en zijn collega’s Tony Neef (Oliver Warbucks), Gerrie van der Klei (Miss Hannigan), Maike Boerdam (Grace) en Joey Schalker (Rooster Hannigan) speelden de musical Annie tijdens drie uitverkochte voorstellingen in de Oranjerie in Roermond. Zij namen zaterdagmiddag 8 december ruim de tijd om bij drie ‘Annie’s’, Rett-meisjes met hartjes van goud, te zijn en zich te informeren over leven met Rett syndroom.

Het Rett Syndroom is een aandoening die alleen bij meisjes voorkomt. In Nederland zijn ruim 200 meisjes met dit syndroom bekend. Rett-meisjes worden ogenschijnlijk gezond geboren en maken een normale ontwikkeling door tot de leeftijd van 6 tot 18 maanden. Na deze leeftijd stagneert de ontwikkeling en wordt het meisje geleidelijk aan zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt.

Zoals het een echte President waardig is, ontstak Raymond officieel de kerstverlichting in de Annie-Rett-kerstboom op een sneeuwwit Buitengoed de Gaard in het Limburgse Heythuysen. Zijn collega’s toonden hun betrokkenheid door het versieren van de boom met NRSV-kersthartjes en hun aandacht voor de Rett-meisjes.

Tony Neef: ‘ik Rett graag als ik kan en dat kan nu!!’ Ik vond het bijzonder en aangrijpend en stond compleet perplex van de positiviteit die de Rett families uitstraalden.

Gerrie van der Klei: ‘ik heb bewondering voor jullie prachtige werk en hoop dat meer en meer collega’s jullie blijven steunen’.

Maike Boerdam ontpopte zich als een ware Rett-vriendin, terwijl ze knuffelde met Linde, Silke en Menina. ‘Wat een prachtige ontmoeting, jullie zijn top’! Zoals ze ’s avonds in de voorstelling met weesmeisje Annie zong, zo voelde het afscheid na het samenzijn met de Rett-families…

En ik lach… want morgen is morgen.  Ik leef voor die morgen, ze geeft me een nieuwe dag…

Elske DeWall? “Best Genôch”.

Vandaag kreeg ik via haar moeder de link naar de nieuwste song ‘I believe’ van Elske DeWall. Met haar indrukwekkende mooie zang heeft ze mijn volledige aandacht. Ze brengt akoestisch en lieflijk een  meeslepend zacht gevoel teweeg. Haar pianominnende handen glijden over de zwart-witte toetsen. Haar handen, haar trouwring, het kleine pinkringetje met groen steentje, de ring om haar duim en het fragiele armbandje… Ik klik naar de foto’s die ik enkele weken geleden maakte; de dag dat Elske, samen met haar man Sietse Huisman, Buitengoed de Gaard bezocht. Díe handen… de rechter met trouwring, het kleine pinkringetje met het steentje zo groen als haar ogen en de brede duimring. Boven haar linkerhand hangt het lieve armbandje… Díe handen plaatsten in ons weiland de graspollen terug om zo de aarde rondom Elskes  Ster-magnolia safe and sound toe te dekken. Deze Ster-magnolia die zij in het bijzijn van Sietse en trouwe viervoeter Bouke met haar eigen woorden:

‘The rain may fall, and I will stand on the ground. The storm will rage, but I know that birds will sing, and I will stand on the ground’

plantte en daarna opdroeg aan de Rett meisjes en de Nederlandse Rett syndroom vereniging, deze Ster-Magnolia zal bloeiend wit stralen tussen het groen. Ik geloof dat Elske ons in de toekomst nog veel liefde zal serveren. Als rijzende ster in haar muzikale carrière met de Rett meisjes als sterretjes in haar hart.

Elske DeWall? “Best Genôch”!